küy

is.

1. Qalmaqal, səs-küy; dalaşan, vuruşan, çaxnaşmaya düşən adamların çıxardığı səs. Nə gurultu, nə küy, nə səs vardır; Bir neçə ruhsuz qəfəs vardır. A. S.. <Hacı Mehdi:> Səsiniz, küyünüz qonum-qonşunu az qalıb köçürtsün. Ə. H.. Körpüdə izdiham çox idi. Buranın özünə məxsus səs və küyü ilə bir gecikmiş paroxodu yola salırdılar. T. Ş. S.. Küy basmaq – səsküy düşmək, qarışıqlıq baş vermək. Həyəti küy basdı. – Otağı küy basdı. M. Hüs.. Küy düşmək – səs-küy düşmək, həyəcan-təlaş düşmək, şayiə yayılmaq, həyəcanlı xəbər yayılmaq. Səhər Səriyyə xəbər gətirdi ki, kəndə yaman küy düşüb. İ. Ə.. Küy salmaq – səs-küy salmaq, qışqırıq qoparmaq, qalmaqal salmaq. Küyə düşmək – 1) bir şayiə, xəbər və s. dən həyəcanlanmaq, çaxnaşmaya düşmək, əl-ayağa düşmək; 2) başqalarına baxaraq təsirə düşmək, onlar kimi hərəkət etmək. <Telli:> Bəsdir küyə düşüb o qəndil ağaclarından əkdik. Ə. M.. Küyə salmaq – bir sözü, işi, xəbəri yaymaq, aləmə bildirmək. <Əşrəf bəy:> Heç küyə salma, qoy gəlsin, görək nə xəbərdir. N. V.. <Kəndli:> . . Belə xəbəri küyə salmaq yaxşı deyil. . Ə. Ə..

2. Hay-küy altında gizlədilən fırıldaq, yalan. Onun küyünə inanmayın. – Bu zaman heç birisi açılışıb o birisinin küyünün üstünü vurmadı. S. R..

3. dilç. Sədanın iştirakı olmadan ağız boşluğunda yaranan danışıq səsi (səda qarşılığı).